Μια φορά και έναν καιρό, σε έναν όμορφο λόφο, ζούσαν τρία αδέρφια, το καθένα σε δικό του σπίτι.
Ο μεγαλύτερος, ο Νους, είχε το σπίτι του στην κορυφή, από όπου μπορούσε να βλέπει ολόκληρο τον κόσμο. Του άρεσε να σχεδιάζει, να αναλύει και να δημιουργεί χάρτες για κάθε πιθανή διαδρομή. Κάθε του απόφαση ήταν προϊόν σκέψης, λογικής και ανάλυσης. Μα όσο περνούσε ο καιρός, ο Νους έδειχνε όλο και πιο κουρασμένος, εξαντλημένος από το βάρος του ελέγχου. Συχνά θύμωνε και φερόταν περίεργα στους φίλους και τους συνεργάτες του.
Λίγο πιο χαμηλά, ζούσε η μεσαία αδερφή, η Καρδιά. Το σπίτι της είχε μεγάλα παράθυρα στραμμένα στο ηλιοβασίλεμα, και κάθε πρωί άνοιγε τις πόρτες για να χορεύει ο αέρας μέσα. Η Καρδιά έπαιρνε τις αποφάσεις της με αγάπη, πάθος και ένστικτο σύνδεσης. Όμως, όσο τα χρόνια περνούσαν και η απόσταση από τα αδέρφια της μεγάλωνε, τόσο εκείνη έκλεινε τις πόρτες της, φοβισμένη και απομονωμένη.
Στους πρόποδες του λόφου, κοντά στις ρίζες της γης, ζούσε το μικρότερο αδερφάκι, το Έντερο. Το σπίτι του ήταν χτισμένο βαθιά μέσα στο χώμα, αγκαλιασμένο από τις ρίζες των δέντρων. Δεν μιλούσε πολύ, όμως κάθε του κίνηση ήταν γεμάτη σοφία και αρχέγονη γνώση. Ήξερε να νιώθει τη γη να πάλλεται, να προβλέπει τον κίνδυνο και να παίρνει αποφάσεις επιβίωσης. Παρόλο που κουβαλούσε τόση σοφία, κανένα από τα αδέρφια του δεν ήξερε πώς να τον ακούσει, και σιγά-σιγά το Έντερο μαράζωνε, λησμονημένο.
Τα τρία αδέρφια μεγάλωσαν μαζί, όμως με τα χρόνια απομακρύνθηκαν. Ο Νους προσπάθησε να ελέγξει τα πάντα, η Καρδιά χάθηκε μέσα στα ακατέργαστα συναισθήματά της, και το Έντερο βυθίστηκε στη σιωπή του.
Μέχρι που μια μεγάλη καταιγίδα ξέσπασε πάνω στον λόφο.
Ο άνεμος παρέσυρε τους χάρτες του Νου.
Η βροχή έσβησε τα φώτα της Καρδιάς.
Οι ρίζες που κρατούσαν το σπίτι του Εντέρου άρχισαν να σπάνε.
Ήταν τότε που, για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια, τα τρία αδέρφια συναντήθηκαν ξανά.
Ο Νους σώπασε και άκουσε την Καρδιά να μιλά για το όνειρο που είχε πάντα για τον λόφο τους.
Μετά, άρχισε να σχεδιάζει.
Το Έντερο πήρε μια βαθιά ανάσα, ένιωσε τη γη κάτω από τα πόδια του και, μόλις κόπασε η καταιγίδα, βγήκε στην επιφάνεια πιο δυνατό από ποτέ.
Μαζί, έφτιαξαν ένα καινούργιο σπίτι που τους χωρούσε όλους.
Μαζί, δημιούργησαν μια κοινή γλώσσα – έναν χάρτη που ένωνε τη δημιουργικότητα, τη συμπόνια και το κουράγιο.
Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Επικοινώνησε μαζί μας για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα επόμενα εκπαιδευτικά προγράμματα και τα σεμινάρια μας στο mBraining.
